Wat is jouw excuus om contact met de pers te vermijden?

Hoe ervaringen uit mijn jonge jaren m.b.t. de pers, mij jarenlang veel te klein hebben gehouden!

Ik was genomineerd voor de Go-Girl Award.
De Go-Girl Award werd uitgereikt aan die vakvrouw waarvan het publiek vindt, dat deze het meest veelbelovend is voor toekomstige persbekendheid en tevens voor haar bereidheid om mee te werken met de pers. Ik werd tweede en daar ben ik erg blij mee.

Een prijs is toch een erkenning voor bepaalde inspanningen en het afgelopen 3/4 jaar heb ik de pers regelmatig opgezocht.

De pers was jarenlang mijn vijand.
Ik wil je wel verklappen dat ik de pers ruim 25 jaar als een van mijn grootste vijanden heb gezien.
Ik bleef zover mogelijk uit de buurt.
Dus om nu genomineerd te worden voor deze prijs, daarvoor is er wel het nodige veranderd.

Waar kwam mijn belemmerende overtuiging vandaan?
Toen ik jong was, werkte ik in de wintersport. We hadden nog geen mobiele telefoon in die tijd, dus mijn contact met het thuisfront bestond uit brieven schrijven en af en toe bellen vanuit een telefooncel, wat al snel erg duur werd.

Radio Veronica kwam een week langs in het skidorp waar ik werkte.
Wat afstandelijk bekeek ik het hele circus, maar ik zag ook een kans.
Ik belde mijn moeder en vertelde haar dat ze de radio aan moest zetten en goed moest luisteren dan had ik een verrassing voor haar.

Ik ben toch geen groupie?
Ik ging in de rij met groupies staan. Ik vond dat ik daar niet bij hoorde, maar ik had een goede reden.
Chiel van Praag was de presentator.
Net toen ik bijna, aan de beurt was, stopte hij met zijn ronde groetjes doen, aan het thuisfront.

De aanhouder wint, of toch niet?
Ik was opgelucht, want nu kwam ik gelukkig toch niet aan de beurt.
Maar een ander deel in me dacht, ja hallo….., daarvoor heb ik niet zo lang gewacht.
Iedereen liep weg, maar ik bleef staan en wachtte, dat trok zijn aandacht.

Ik zei dat ik hier werkte en even snel tussendoor de groeten aan thuis wilde doen.
Dat trok de aandacht van Chiel en voordat ik het wist werd ik op zijn schoot getrokken.
Dat vond ik nogal vrijpostig.

Iedereen in zo'n skidorp doet het toch met elkaar?
Hij vroeg met hoeveel skileraren ik het al had gedaan.
Ik kon nog net zeggen dat ik zo niet in elkaar zat.
Ik deed de groeten aan mijn moeder en ben van zijn schoot afgegaan en weggelopen. 
Ik voelde me behoorlijk in de zeik gezet.

Je kunt een situatie altijd op meerdere manieren bekijken.
Toen ik weken later mijn moeder weer sprak, had ze het een leuk stukje radio gevonden. Ze was trots op me
Ik dacht, ja, dat zeg je naturlijk, omdat ik je dochter ben.
In mijn beleveing was het een bijzonder vervelend moment, waar ik mij diep voor schaamde.

Ik heb toen met mezelf een onbewuste afspraak gemaakt, dat ik uit de buurt zou blijven van de pers.
De pers was niet te vertrouwen an altijd op zoek naar manieren om je onderuit te halen.
En het bewijs daarvoor zag ik natuurlijk overal. Want als je iets vindt, dan kijk je selectief en zie je overal het bewijs om je overtuiging recht te doen.

Hoezo dan nu, die nominatie?
Ongeveer twee jaar geleden toen ik startte met mijn nieuwe bedrijf, realiseerde ik me dat ik veel sneller bekendhied zou krijgen als ik naar de pers zou stappen.
Ook wilde ik dat zoveel mogelijk mensen zouden moeten weten wat ik had ontdekt, omdat ik een afwijkende mening heb over geld dan het gros van de Nederlanders.
Het werd daarmee groter dan mezelf, waardoor het gemakkelijker werd om over mijn muur t.o.v. de pers, heen te kijken
Maar ik was er totaal niet aan toe, dacht ik….

Het lot besliste anders.
Ik stelde een aarzelende vraag op twitter; "Wat zou je me vragen als jij een journalist was?"
Ik kreeg meedere reacties. Op deze wijze dacht ik me voorzichtig voor te kunnen bereiden op een mogelijk contact met de pers. 
Één reactie was van een vrouw, die mij haar ticket gratis, aanbood voor een workshop; hoe om te gaan met de pers.
Aangezien ik niet meer in toeval geloof, beslooot ik mijn agenda om te gooien en twee dagen later was ik bij de workshop.

Daarna is alles in een stroomversnelling gekomen.
Ik schreef mijn eerste persbericht voor mijn seminar MindPower & Money en van het een kwam het ander.
Inmiddels heb ik o.a. mijn eigen column op de website, deondernemer.nl.
Ik ben zelfs vorige week uitgeroepen tot de, op twee na beste blogger van deze site, wat ik een enorme eer vind.
Er zijn meerdere artikelen geplaatst over mijn ideeën, over je relatie met geld.

Kijk zelf als je interesse hebt.
Hier is de perspagina met alle publicaties van afgelopen jaar. Als je interesse hebt kijk dan hier: http://power-events.eu/in-de-pers/

Mijn vraag aan jou?
Als ik in mijn oude waarheid was blijven geloven dan was dit niet gebeurd.
En daarom mijn vraag aan jou?

Wat stopt jou om met de pers in contact te treden?
En als deze vraag niet van toepassing is op jou, welke overtuiging(en) heb je, die groei van jezelf en/of je bedrijf tegenwerken?
Je kunt hieronder reageren.

Op jouw succes,

groet

Tineke