leren van je kinderen

pfffff.
Uitgeblust op de bank. met mijn nieuwe laptop op schoot. Dat werkt prettig. Kan ik mooi onderuit hangen en toch nog typen.

Gisteravond zei mijn man nog, dat we tot nu toe mooi geluk hebben met onze 2 meiden, nog geen een in het gips gehad.
Ja…….
dat was gister………..
je raad het al………

Ik heb de hele middag in het ziekenhuis gezeten, met mijn jongste dochter, ze heeft haar onderbeen gebroken.
Ik zou zowaar een middag enkele uren alleen thuis zijn omdat mijn meiden allebei bij een vriendinnetje gingen spelen. Lekker aan mijn website werken, misschien nog tijd om eindelijk weer eens te bloggen.
Ik kwam net thuis van school, wilde de sleutel in het slot steken ging mijn mobiel, de moeder van het vriendinnetje van mijn jongste aan de telefoon.
Niet schrikken ……………
Ik schrok niet maar was wel direct op mijn hoede. Ik word nooit gebeld over 1 van mijn kinderen.
Of ik maar even wilde komen, mijn jongste was met de voet tussen de spaken van haar fiets gekomen. De arme meid wilde graag dat mama even kwam.
Met mijn sportachtergrond had ik al snel door dat het niet pluis was met haar voet/been
Ze gedroeg zich echter heel erg heldhaftig.
De röntgenfoto's in het ziekenhuis bevestigden wat ik al vermoedde. Gebroken been, net boven de enkel.
Gips erop en over 1 week terug. Niet lopen, en na 1 week loopgips.
4 tot 6 weken.

6 weken?????? nee hè dan gaan we 3 weken met vakantie. (ik kan niet in de zomermaanden met vakantie, vanwege de drukte van mijn bedrijf, dus krijgen onze meiden 2 weken vakantie buiten school)
Na 6 weken moet ze revalideren.
Hoe dan?
Waar dan?
In het vliegtuig?
In Maleisië, waar we een 3 weekse rondreis gaan doen?  
Ja hoor mijn hoofd sloeg natuurlijk weer gelijk op hol. Allerlei doemscenario's kwamen tevoorschijn.
Nou dan gaat ze maar wat vaker zwemmen zei de dokter.
Alles op zijn tijd, we bekijken het van stap tot stap. 6 weken duurt nog lang. 

Ja zo kun je er inderdaad ook naar kijken. 
Waarom is dat zo moeilijk voor me?

Mijn oudste dochter maakte zich vreselijk veel zorgen om haar jongere zusje. mama hoe moet dit en hoe moet dat en ……………
Goh, herkenbaar. Van wie zou ze het hebben?
En ik braaf vertellen: we bekijken iedere keer wat er gebeurt en wat zich voordoet en dan vinden we er een oplossing voor. Het komt allemaal wel goed. 

Ik geloof dat ik wel overtuigend klonk. Ik weet alleen niet wie ik harder moest overtuigen haar of mezelf.

Nee dan het lijdend voorwerp zelf, mijn jongste.
Ik had net vandaag op de zaak een survivalfeestje voor haar geregeld, als kinderfeestje, ze is over 3 weken jarig.  Ik had het op de planning van Umyak gezet.
 Niemand in de klas weet er nog van, dus ik overlegde met haar of ze een ander feestje wilde, want zelf kan ze nu niet mee doen. Nee mama, ik vind het leuk als de anderen het leuk vinden, ik ga wel kijken.
Is dat de reactie van een kind dat 7 jaar wordt ?????????? 
Ik sta soms versteld van haar, hoe volwassen ze uit de hoek kan komen. 
Zij maakt zich geen zorgen, zij ligt te spelen op het ziekenhuisbed . Zij is enthousiast aan het vertellen tegen alle doktoren en verpleegsters wat er is gebeurt met haar.
Later zegt ze lachend tegen me, mam ik heb het nu al 4 x verteld, waarop ik lach en zeg wacht maar tot je hier de deur uitgaat!

Een les voor me in gewoon doorgaan en je geen zorgen maken.
Ongelofelijk knap van haar! 
Nou moet ik wel bekennen dat ze net toch wakker werd en lag te huilen van de pijn. Mijn grote held  moet zich toch gewonnen geven. Het wachten is nu op het telefoontje van de dokter wat we haar nog meer kunnen geven dan een zetpil.

Het bloggen komt er de laatste weken niet van.
Ik mis het wel, maar ik ben moe en ga daarom maar eerder naar bed.

Inmiddels heb ik na het geweldige internetseminar van juli, waar ik enthousiast aan mijn nieuwe website ben gaan bouwen ook al weer een seminar gehad dat heet:
Train the Trainer. Wederom in London.
Ook over dit seminar ben ik weer geweldig enthousiast, maar er is geen tijd meer over in mijn leven, op dit moment, om hier mee aan de gang te gaan.
Dat is wel moeilijk.
We leerden o.a.

hoe je op het podium beweegt, (daar zit al een hele studie achter en is ongelofelijk wat daar achterzit en hoe je door je positie op het podium te kiezen al dingen kunt bewerkstelligen,
wat je zegt en wanneer,
hoe je met vragen uit de zaal omgaat. 
hoe je de aandacht van de zaal vasthoud 
wat een goed moment is voor pauze
hoe je mensen snel dingen kunt laten leren en onthouden
hoe je je stoelen neerzet
hoe je je zaal inricht
hoe je de hele zaal betrekt bij wat je te zeggen hebt
enz.
enz. 

Echt waanzinnig wat er allemaal achterzit.

We hebben ook geleerd hoe je
Een goede biografie over jezelf schrijft (die heb ik nu ook)
We hebben allemaal een presentatie van een half uur in elkaar moeten zetten en die ook gegeven aan anderen in de zaal.
We hebben daarmee ook al recommendations gekregen 
Hoe je je cursussen verkoopt
Hoe je aan opdrachten komt om lezingen te geven 
enz.
enz.

Er zaten mensen in de zaal die al trainer waren en die toegaven ook enorm veel geleerd te hebben of al andere cursussen hadden gevolgd en dit de beste tot nu toe vonden.
Ik voelde me bevoorrecht om dan maar meteen bij 1 van de beste trainersopleidingen ter wereld terecht te komen.

Het schrijven van een boek is weer noodzakelijker geworden, want bij je trainingen kun je nog veel extra verdienen als je producten hebt die je kunt verkopen. Hetzij andere trainingen of webbinars hetzij boek(en) van jezelf of van anderen.

Hé het is niet alleen een noodzaak het lijkt me ook erg leuk om een boek te schrijven.
Dus plannen zijn er nog steeds genoeg. Nu de tijd nog.
Daar is de winterperiode bij Umyak wel geschikt voor.

Ik merkte na die laatste trainingsweek in London dat de pijp even leeg was. 
Langzaam begin ik de energie weer terug te krijgen.
Ik zit minder op twitter, en minder op facebook. Dat scheelt enorm veel tijd op een dag. Hoewel ik gister wel mijn eerste offerteaanvraag kreeg voor een vriendenweekend bij Umyak. Kicken.
Thanks Harm. 

Inspiratie om te bloggen heb ik nog genoeg, maar het tempo waarop de dingen gebeuren is wat lager nu. Soms is er even minder te melden of soms (ja zowaar het kan) ben ik gewoon even te moe.

Is het weer niet toevallig trouwens, dat mijn man 1 dag geleden zegt dat we nog nooit een kind in het gips hebben gehad en de dag erna zitten we ermee??
Hoeveel bewijs van de law of attraction heb ik nog nodig, om er tijd in te steken dat ik het ook voor mezelf kan laten werken?
In het begin van mijn queeste om miljonair te worden, was ik daar erg mee bezig, maar nu ik weer wat meer door de dagen meegesleurd wordt  vergeet ik het of parkeer het.
Goed om er weer aan herinnert te worden.

Als ik denk aan overleven omdat het zo druk is ……………. krijg ik ook ……………….
Druk is geen probleem, overleven wel, in mijn ogen.
 

Welterusten allemaal en tot ziens/horens
Als je wilt reageren vind ik dat natuurlijk altijd leuk